Manifestation of loss and mourning through expressive silences in new cinema in Turkey

Abstract

This thesis aims to analyse expressive silences used in the movies about loss and mourning in the framework of New Cinema in Turkey. Different forms of silence in their various ways of functionalities will be examined with references to recent movies especially after 2000s such as Frenzy (Emin Alper 2015) Behind The Hill (Emin Alper 2012) and Future Lasts Forever (ozcan Alper 2011). The main purpose of this research is to look at how traumatic experiences of the past are articulated through different forms of expressive silences in cinematic representation. it is about how silence is effectively employed to translate traumatic moments loss and mourning and in which ways unsettling experiences of past can be brought into surface. The significant question is to what extent silence can be effective in the narrative structure and how it redefines the cinematic space which is unfortunately often associated by visual space rather than auditory one. in this regard this project aims to show that silence is more than `absence of sounds` as it has been mostly considered in the history of silence studies in cinema and its presence should be reconsidered in relation to representation of trauma and loss. i will analyse how the use of several types of expressive silences with its specific relation to sound can be applied as a narrational tool with the aim of revealing the moments of encountering with the past the conflicts between personal and collective memory and the collapse of narrative memory. Embodiment of loss and mourning through silences marks gaps fractures and breaches in the narrative concerning unaccounted memories of traumatic past. it aims to show how silence goes beyond a theme which is already cultivated in the narrative and become involved in the narration as an aesthetic approach in the articulation of trauma loss and mourning

Bu tez Yeni Türkiye Sineması kapsamında yaĢ ve kayıplar hakkındaki filmlerde kullanılan anlatımsal sessizliklere bakmaya amaçlamaktadır. Abluka (Emin Alper, 2015), Tepenin Ardı (Emin Alper, 2012), Gelecek Uzun Sürer (Özcan Alper, 2011) gibi özellikle 2000 sonrası yakın dönem filmleri ele alınarak farklı sessizlik türleri, birbirinden ayrıĢan özellikleri ile incelenecektir. Bu araĢtırmanın asıl amacı geçmiĢe ait travmatik deneyimlerin farklı biçimlerdeki sessizlik kullanımlarıyla sinemada nasıl ifĢa edildiğine bakmaktır. Bu tez sessizlik aracılığıyla etkili bir Ģekilde travmatik anların nasıl ifade edildiği, kayıp ve yasın nasıl dile getirildiği ve rahatsız edici bu deneyimlerin hangi yollarla gün yüzüne çıkarıldığı hakkındadır. Bu noktada en önemli soru sessizliğin anlatı yapısında ne kadar etkili olabileceği ve çoğunluklu iĢitsel olandan ziyade görsel alanla özdeĢleĢen sinematik alanı nasıl tekrardan tanımladığıdır. Bu bağlamda bu çalıĢma, sessizliğin sinema kuramlarında çoğunlukla bahsedildiği üzere sesin `yokluğu` olarak ifade edilmesinin ötesinde bir öneme sahip olduğunu vurgulamayı ve sessizliğin varlığını travma ve kaybın temsiline bağlı olarak tekrardan gözden geçirmeyi amaçlamaktadır. Farklı biçimdeki anlatımsal sessizliklerin ses ile kurdukları özel iliĢki çerçevesinde, geçmiĢle yüzleĢme anlarının, kiĢisel ve kolektif hafıza arasındaki çatlakların ve anlatısal hafızanın çökmesinin ifĢa edilmesi amacıyla nasıl anlatımsal bir araç olarak kullanılabileceği analiz edilecektir. Sessizlikler geçmiĢin henüz yüzleĢilmemiĢ anlarına dair anlatıda çatlakları ve gedikleri iĢaret etmektedir. Bu tez sessizliğin anlatıya içkin bir tema olmanın ötesinde, travma, kayıp ve yasın açık edilmesinde bir estetik yaklaĢım olarak benimsenerek, anlatım biçiminin bir parçası haline geldiğini göstermeyi amaçlamaktadır.