Layers of Reality: Representation in Animated Documentaries

Abstract

In this thesis, I examine how reality is represented through animation in animated documentaries. Representing reality is the main subject of discussions related to documentary cinema. During the postmodern era, the relationship between representation and reality has been interrogated by different approaches. A common approach claims it is impossible to access reality through representations since all representations are mediated. These discussions are described as the postmodern crisis of representation. The encounter of animation with documentary further complicates the discussions related to representing reality. I argue that, by using the medium of animation, animated documentaries could reveal the multiple layers of reality; therefore, they could be a response to the postmodern crisis of representation. I adapted the phrase 'layers of reality' from Linda Williams's examination of new documentaries. She argues that new documentary forms are employing narrational strategies to reveal different aspects of reality. Thus, they could respond to the crisis of representation. The term 'layer' is preferred because it also refers to digital montage and compositing techniques used in animation production. To support my argument, I will examine three animated documentaries in terms of how they use animation as a narrational tool and representational strategy: Another Day of Life (2018), The Wanted 18 (2014), and Is the Man Who Is Tall Happy? An Animated Conversation with Noam Chomsky (2013). In my examination, I use Annabelle Honess Roe's methodology, which focuses on the functions of animation in animated documentaries.

Bu tezde; animasyon belgesellerin, animasyon dilinin imkanlarından yararlanarak gerçekliği nasıl temsil ettiklerini inceleyeceğim. Gerçeklik temsili meselesi, belgesel sinemada en çok tartışılan konulardan biridir. Postmodern dönemde gerçeklik ve temsil arasındaki ilişkiye dair farklı yaklaşımlar ortaya çıkmıştır. Yaygın bir yaklaşıma göre gerçekliği doğrudan temsil etmek mümkün değildir, çünkü temsil etme eyleminin kendisi bu süreci dolaylı hale getirir. Bazı düşünürler ise böyle bir yaklaşımın, tüm imge ve temsilleri bir anlamsızlık çıkmazına sürüklediğini öne sürmüşlerdir. Bu dönemdeki tartışmalar postmodern temsil krizi olarak nitelendirilmiştir. Animasyonun belgesel ile bir araya gelmesi gerçeklik temsili tartışmalarına yeni bir boyut eklemiştir. Bu tezde, animasyon belgesellerin, gerçekliğin farklı katmanlarını açığa çıkaran anlatılar kurarak, postmodern temsil krizine bir yanıt olabileceklerini öne sürüyorum. "Gerçeklik katmanları" ifadesini, Linda Williams'ın, belgesel sinemada kullanılan yeni anlatı yöntemleri üzerine yaptığı çalışmadan uyarladım. Williams'a göre yeni belgesel formları, gerçekliğin farklı yüzlerini temsil eden anlatım stratejileri uygulamaktadırlar ve bu yöntemle postmodern temsil krizine bir çözüm olabilirler. "Katman" ifadesinin tercih edilmesinin sebebi, bu terimin animasyon üretiminde kullanılan dijital kurgu ve komposizyon tekniklerine referans vermesidir. İddiamı desteklemek için Another Day of Life (2018), The Wanted 18 (2014), and Is the Man Who Is Tall Happy? An Animated Conversation with Noam Chomsky (2013) isimli animasyon belgeselleri, animasyonu bir anlatım aracı ve temsil stratejisi olarak kullanmaları bağlamında inceleyeceğim. Bu filmleri incelerken, Annabelle Honess Roe'nun, animasyon belgesellerde animasyonun farklı işlevlerine odaklanan çalışma yönteminden faydalanacağım.