Dokunmaya Davet Eden Harabeler: Liwaa Yazjı'nın Haunted (2014) ve Kamal Aljafari'nin The Roof (2006) Filmlerinde Evi Harabe İmgesinden Geri Kazanmak

Abstract

Bu tez, ev kalıntılarının görsel temsilinin sınırlarını ve olanaklarını araştırıyor. Tartışmamı, ev harabelerinin, harabelerin temsili konusundaki sorunları nasıl karmaşıklaştırabileceğinden yola çıkarak yapıyorum. Son zamanlarda harabelere olan akademik ilginin oldukça yoğunlaşmasıyla beraber, yerinden edilmeye neden olan ev harabeleri hâlâ yeterince tartışılmıyor. Bu tezde, bu kalıntıların, sürgündeki ve yerinden edilmiş sanatçıların çok sayıda film ve videolarında, harabeleri temsil etmenin sınırlarına dair sorularla ortaya çıktığını savunuluyor. Bunu bir dizi filmin temsil tercihlerini analiz ederek savunuyorum. Öncelikle savaş sonrası Lübnan'a dair deneysel film ve videolarda ortaklaşan temsil krizinin haraberle ilişkisini inceliyorum. Bu sanat eserlerinde ortak olarak savaş sonrası kalıntıların varlığı, kolektif ve kişisel hafızayla ilişkileri nedeniyle temsilin sınırlarını karmaşıklaştırıyor. Ardından Kamal Aljafari'nin The Roof (2006) ve Liwaa Yazji'nin Haunted (2014) adlı iki filmi üzerinden alternatif temsil biçimlerini ve bu biçimlerin ortaya çıkardıkları olanaklara odaklanıyorum. Bu filmleri biçimsel olarak analiz ederek, bu terk edilmiş mekânların eve dair hafızayı geri kazanmaya çalışan alternatif temsillerin olanıklılğı olarak ele alıyorum. Bu filmlerde bedensel film dili ve duyusal hafızaya hitap eden bakış açısısı kullanımlarıyla terk edilmiş harabelerin ısrarla bir 'ev' iziyle temsil edildiğini savunuyorum.This thesis explores the limits and possibilities of visual representation of the home ruins. I draw my discussion from how home ruins can complicate the issues of representing ruins. As academic interest in ruins has been greatly intensified lately, the home ruins that result in displacement are still overlooked. In this thesis, I argue that these ruins emerge in a number of exilic and displaced artists' films and videos with a question of limits of representing them. I argue this by analyzing the representation choices of a number of films. First, I present experimental films and videos of post-war Lebanon. Common to these artworks, the existence of post-war ruins complicates the limits of representation by their relation to collective and personal memory. Then, I present two films, The Roof (2006) by Kamal Aljafari and Haunted (2014) by Liwaa Yazji. By presenting a formal analysis of these films, I investigate alternative representations that try to reclaim these abandoned sites' memory of home. I argue that in these films by embodied filmmaking style, and haptic looking that appeals to sensory memory, the abandoned ruins are insistently represented with a trace of home.