Çağdaş Oyunculuk Çalışmalarında Somatik Uygulamalar Vasıtasıyla Engelsiz Bir Beden Dramaturjisi İnşa Etmek

Abstract

Çağdaş tiyatronun yirminci yüzyılın ikinci yarısından itibaren postdramatik olarak adlandırılan bir yaklaşıma doğru evrilmesiyle birlikte tiyatronun diğer tüm unsurlarında olduğu gibi oyunculuk alanında da yaratıcı olasılıkların sınırsız şekilde deneyimlendiği bir döneme girilmiştir. Metnin ve yazarın boyunduruğundan kurtulan oyuncu bedeni, karakterin temsilcisi olmanın ötesine geçerek doğrudan kendisini sunmasını, şimdi ve burada mevcut olmasını sağlayan, yaratıcı bir bedenleşmiş deneyime kendisini açmaya başlamıştır. Bununla birlikte, çağdaş oyunculuk yaklaşımlarının gündelik-dışı davranışa yaptıkları vurguya paralel olarak farklı özelliklere sahip bedenlerin kendi sınırları ve kısıtlılıkları içerisinde oyunculuğu deneyimlemesi mümkün hâle gelmiştir. Engelli olarak adlandırılan bedenlerin gündelik hayatın içindeki eşitsizliklerden kaynaklı olarak sürekli gündeliği aşan bir performans göstermesi gerektiği düşünüldüğünde, oyuncu olarak bu postdramatik yeni oyunculuk paradigmasına doğal olarak yatkın oldukları görülmektedir. Beden/zihin birliğine dayanan ve –'engelli' olsun veya olmasın- herkesin kendi bedensel çalışmasını özgün ve özgür bir keşif alanına dönüştürebileceğini iddia eden somatik uygulamaların oyunculuk çalışmalarına dâhil edilmesiyle engelleri aşmanın ötesinde bizzat engel fikrinin kendisini ortadan kaldırmak mümkündür.As the contemporary theater has evolved into an approach called postdramatic by the second half of the twentieth century, we have entered a period in which creative possibilities are experienced unlimitedly in the field of acting, as in all other elements of theater. The body of the actor, freed from the yoke of the text and the author, has begun to open itself up to a creative embodied experience that allows it to go beyond being the representative of the character, directly present itself, and be present in the here and now. Moreover, parallel to the emphasis of contemporary acting approaches on the extra-daily behavior, it has also become possible for bodies with distinctive characteristics to experience acting within their own limits and constraints. Considering that the so-called disabled bodies need to constantly perform beyond the everyday due to the inequalities in everyday life, it is seen that they are naturally predisposed to this postdramatic new acting paradigm as actors. It is possible to eliminate the idea of disability itself, beyond overcoming obstacles, by incorporating somatic practices into acting practices, which are based on the unity of body/mind and claim that everyone - whether 'disabled' or not - can transform their own bodily work into a unique and free field of discovery.